Misschien overdrijf ik, maar ik vind mezelf écht zielig. Goed, Cees en Marian zorgen heel goed voor me, daar kan ik niks over zeggen. Als ik op de bank wil liggen hoef ik maar heel even te miauwen en een van hen komt naar me toe om me te helpen. Ook eten krijg ik genoeg. Ik krijg heel vaak lekkere hapjes, worst of iets anders. Cees geeft me die altijd. “Loetepetoetje wil jij een stukje worst?” Nou, voordat ik het weet ligt het al op mijn bordje, héérlijk.
Maar goed, van de week merkte ik dat ik niet goed kon lopen, Ik had last van mijn tenen. Vooral een voorteen, daar was iets mis mee, deed ook een beetje pijn. Dus ben ik in een hoekje op de grond gaan liggen wachten tot iemand naar me kwam kijken. Marian zag het meteen, ze tilde me op en legde me in mijn mandje. Even later kwam Cees ook naar me kijken. “Weet je,” zei Marian, “ik denk dat ik een afspraak ga maken bij de dierenarts, haar teennagels zijn veel te lang, die moeten geknipt worden.” Ik draaide me om en dacht, ja nog even, hier heb ik écht geen zin in. Zij en Cees gaan nooit naar de dokter om hun nagels te laten knippen, ze gaan naar iemand die daarvoor geleerd heeft. Maar goed, even later hoorde ik haar met de telefoon praten.
“Mag ik een afspraak maken voor onze poes Loetje?” Niet dat ze iets tegen mij zei. Néé, niks. Ik zat erbij en hoorde dat ik mocht komen. Voor de rest zei ze niks meer, wel kreeg ik een knuffel. Maar goed, ik heb nog geprobeerd even te slapen, maar dat lukte niet meer. Ik was hartstikke zenuwachtig. En toen ze een poosje later met mijn reismandje kwam aanzetten, dacht ik, ja hoor, het is zover. Marian pakte me heel voorzichtig op en zette me in die mand. Cees tilde de mand op en liep naar buiten. Eenmaal in de auto kwam Marian naast me zitten. Ik wilde nog naar buiten kijken, maar dat ging niet, jammer, ik kon net niks zien,
Het huis waar de dierenarts woonde zag er gewoon uit. Cees liep ook direct met mij naar binnen. Ik schrok vreselijk, in een grote kamer zaten allemaal mensen met honden. Poezen zag ik niet, dat vond ik wel jammer.
Na een poosje daar gezeten te hebben hoorde ik ineens iemand mijn naam roepen. Cees tilde de mand op en liep naar een andere kamer waar een grote tafel stond. Een mevrouw kwam naar ons toe en begon met Cees en Marian te praten. Even later maakten ze het mandje open en mocht ik eruit. Die mevrouw keek naar mijn nagels en zei: “ik knip ze een flink stuk korter, maar niet te kort en doe ook meteen de voorpootjes even. ”
Ze pakte een tang. greep me stevig vast in mijn nek en begon te knippen.
Nou, ik vond het niks, het deed geen pijn, maar het was ook niet leuk. Een nagel zat los, daarom liep ik ook zo slecht.
Eenmaal weer thuis was ik blij, ben meteen naar boven gelopen en heerlijk op het bed gaan liggen slapen. Toen ik een poosje later wakker werd en naar beneden liep, merkte ik dat het een stuk beter ging. En toen ik een groot stuk leverworst kreeg was ik pas echt blij.
Of ik nu nog zielig ben wil je weten?
Nee, ik ben blij dat ik weer goed kan lopen.
Groeten van mij. LOETJE.
