GEHANDICAPT

Voor een poosje terug melde een van mijn Facebook vrienden dat ze zonder mobiele telefoon zat en daar niet blij mee was. Ze had het gevoel dat ze een heleboel miste.

Precies rond die tijd zat ik zonder internet en ik had hetzelfde gevoel, je voelt je inderdaad afgesloten van de buitenwereld. Dat is niet zo, maar toch. Je kunt je een leven zonder mobiel en internet nauwelijks meer voorstellen.

Toch is het nog niet zo heel erg lang geleden dat we  zonder leefden. Ik kan me zo voorstellen dat een kind dat nu in deze tijd opgroeit raar staat te kijken als je ze vertelt dat er vroeger maar een telefoon in huis was en dat die ook nog vastzat aan de muur, én dat je  die  moest delen met de hele familie. Er mee wandelen kon je niet, dus als je telefoneerde kon de hele familie gratis meegenieten.

Ik ben net als vele anderen in dat tijdperk opgegroeid. Telefoneren deed je alleen als het dringend was. De huisarts bijvoorbeeld om een afspraak te maken. Met vriendinnen aan de telefoon hangen voor de fun was ondenkbaar. Als je iets met ze bespreken wilde dat in jouw ogen erg belangrijk was liep je naar ze toe, of je pakte de fiets en reed naar ze toe. Als ze niet thuis waren of ze mochten niet meer naar buiten ging je gewoon terug naar huis.

Nog gecompliceerder werd het als je een afspraak had met een jongen. Die afspraak werd meestal in een dancing gemaakt. Zo’n jongen wilde je dan treffen op een plek die makkelijk te bereiken was en waar veel mensen kwamen. Als je op die avond niet kon had je een probleem, want hoe kon je die jongen nou bereiken? Niet dus! Het had ook voordelen, als je je achteraf bedacht en niet meer wilde gaan, liet je hem gewoon staan wachten tot hij een ons woog, want tien tegen een dat je hem nooit meer terugzag.

Als je pas verkering had schreef je elkaar tussen de afspraakjes door brieven, hele vellen vol, heerlijk mooie liefdesbrieven die eindigden met honderdduizend xxxx’s.

Ik weet nog dat ik in Arnhem werkte en eens in de zoveel tijd een weekend naar huis ging. Ik was op een leeftijd dat ik uit mocht, dus ik samen met mijn pleegzusje naar een dancing. En daar trof ik Dieter! Een leuke Duitse jongen die met mij wilde afspreken. LEUK! Ik vond het wel wat, dus we spraken af, niet de dag erna, niet de week erna, nee over veertien dagen, want dan was ik weer in de buurt. We hadden afgesproken voor het station in Heerlen, onder de klok. Twee dagen voordat het zover was kwam ik er achter dat ik me in de dag vergist had, gewoon per toeval. Ik was helemaal in paniek, de dag dat we afgesproken hadden moest ik nog werken en kon dus niet weg! Tja, hoe los je dat op? Ik weet het nog als de dag van gister!  Ik heb mijn pleegzusje gebeld en gevraagd of zij zo goed wilde zijn om naar Heerlen te fietsen en Dieter het slechte nieuws te vertellen. Die meid was zo goed om dat te doen, ze fietste van de Kakert naar Heerlen, (een ritje van ongeveer 25 minuten) en maakte een nieuwe afspraak voor me, voor de volgende dag.

Hoe gecompliceerd kon het leven toen zijn. Goed met Dieter is het uiteindelijk niks geworden, maar dat doet er niet toe. Mijn pleegmoeder zei altijd: ‘Vroeger was alles beter!’

Nou, nee, goed een mobieltje kan soms irritant zijn, maar zonder is ondenkbaar, net zoals internet. Zonder zijn we inderdaad gehandicapt!

 

Marian.

Please follow and like us:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *