DOOF

Als je het bent zit je met een groot probleem, maar gelukkig kunnen ze tegenwoordig veel. Anders is het als je het niet bent. Veel mensen doen vaak alsof ze doof zijn, selectief doof heet dat.

Zowel mannen als vrouwen zijn daar goed in, vooral als ze iets te horen krijgen wat ze niet willen horen. Mannen luisteren nooit als ze met iets bezig zijn, die kunnen geen twee dingen tegelijk.

Vrouwen kunnen dat wel. Ook als ze geen zin hebben om antwoord te geven, geven ze toch antwoord.  Dat is ook logisch, want wij willen graag het laatste woord hebben!

Ook zijn er mensen die  net doen alsof ze doof zijn omdat ze geen zin hebben om te praten. Ze zijn boos en zwijgen als het graf, sommigen houden dat héél lang vol. Zelfs wel weken, als ze iets willen of moeten mededelen schrijven ze de boodschap op een briefje. Lijkt me lastig, ik zou dat trouwens nooit vol kunnen houden, ik praat graag, is ook makkelijker. Als ik boos ben zeg ik dat, ook waarom en vergeet het ook weer snel.

Maar niet altijd, mijn man is er namelijk van overtuigd dat ik doof ben!

Een voorbeeld:

Ik sta in de keuken, de afzuigkap staat aan en  mijn man wandelt langs richting wc, in het voorbijgaan mompelt hij iets dat ik dan niet versta. Het gevolg is dat ik volgens hem doof ben. Het ligt  aan mij en niet aan hem: ‘Jij hoort slecht weet je dat?’

‘Nee, ik hoor prima.’ Als ik iets vertel dat hij  níét hoort  ligt dat ook aan mij!!!

Dan moet ik beter A R T I C U L E R E N! Ja, ja.

Goed we maken er grapjes over, maar…toen ik voor een poos terug  een oproep van de “DOVENWINKEL” kreeg om gratis mijn gehoor te laten testen, was ik  helemaal blij. Ik dacht nu ga ik bewijzen dat er niks mis is met mijn oren.

Nou,  de test stelt niet veel voor, je krijgt een koptelefoon op en een apparaatje in je handen geduwd waar je vervolgens op moet drukken als je een geluid hoort. Is zo gepiept.

Na afloop moest ik wachten op de uitslag. Die kwam binnen vijf minuten: ‘Tja,’ zei de goede man toen hij met het uitslagformulier aan kwam lopen, ‘het ziet er niet best uit.’

Shit dacht ik, drie keer shit! Hij kwam ‘gezellig’ naast me zitten en legde uit wat er mis was met mijn oren. Goed, om een lang verhaal kort te maken, het verschil tussen mijn linker en rechteroor was erg groot, te groot! Hij adviseerde me om contact op te nemen met mijn huisarts, zij zou me dan naar een KNO arts verwijzen. Het uitslagformulier mocht ik meenemen als bewijs! Dus ik naar huis, mét dat formulier! Dat mijn man niet breeduit stond te grijnzen viel me nog mee. Het enige dat hij zei was: ‘Zie je wel, ik heb het je toch gezegd.’

Ja, ja! Toch wachtte ik nog een paar dagen voordat ik belde. Mijn oudste  zoon die intussen op bezoek kwam hoort ook slecht, ( heeft hij vast van mij!) dus al vlug waren we druk in gesprek over dove mensen en zo. Hij vroeg: ‘Wil jij met een gehoorapparaatje lopen?’

‘Nee.’ Maar voor alle zekerheid ging ik toch met dat formulier naar de huisarts. De assistente die het aannam deelde me mede dat de huisarts het zou doorlezen. ‘U kunt morgen of overmorgen bellen of er een afspraak gemaakt moet worden.

Goed, het duurde drie dagen voordat ze het gelezen had en ik het volgende te horen kreeg: ‘Als u er op staat om met een gehoorapparaatje te lopen kunt u een verwijskaart krijgen voor een KNO arts, zegt u maar wat u wilt!’

Muts! Ik dacht het niet!

Of ik nu wel of niet doof ben weet ik niet, wat ik wel weet is dat de man van de “DOVENWINKEL” mij  nooit meer terug ziet. Mijn man in elk geval wel, maar dan zonder apparaatje!

Mocht je me een keer willen spreken  en ik reageer niet meteen praat dan  heel

H A R D en D U I D L I J K!