DE TUINMAN

Het is alweer wat jaartjes geleden dat ik als hulp in de huishouding werkte bij een alleenstaande vrouw op leeftijd. Omdat ze reuma had, kreeg ze van het ziekenfonds een onkosten vergoeding voor mijn hulp. Ik werkte vier ochtenden in de week en kreeg negen gulden per uur betaald. Voor mij een leuk extraatje dat ik goed kon gebruiken en ook verdiende, want de dame in kwestie was super lastig en dat niet alleen, ook superzuinig. Ik zal één simpel voorbeeld te geven!

Het water van de wasmachine ving ze op om het terras te schrobben. Goed, ik leerde ermee leven en deed wat ze van me verlangde, haar huis onderhouden. De tuin hield ze zelf bij. Niet dat ze zich krom werkte, nee, ze keutelde wat aan. Het resultaat was dat die meer weg had van een oerwoud dan van een tuin. Op een mooie zonnige dag kondigde ze aan dat ze erover nadacht een tuinman aan te schaffen. Het gras stond metershoog en het onkruid groeide en bloeide rijkelijk door de hele tuin. Ik vroeg me af hoe ze dat wilde gaan aanpakken, zeker op financieel gebied. Maar daar had ze al over nagedacht. ‘Ik wil een tuinman die goed werkt én niet duur is,’ zei ze. Goed, dacht ik succes ermee. Ze plaatste een advertentie en al na een paar dagen dienden de eerste kandidaten zich aan. Maar zodra ze hoorden dat ze vijf gulden per uur kregen, verdwenen ze spoorloos. Het gras groeide en bleef groeien tot op een goede dag de bel ging. Nietsvermoedend maakte ik open. Op de stoep stond een man, zo te zien een buitenlander. ‘Ik kom voor tuin,’ zei hij. Oké, dacht ik en liep naar mijn bazin om hem aan te kondigen en trok me discreet terug. Tien minuten later kwam ze stralend naar me toe. ‘Ik ga het met hem proberen, ook al is het een buitenlander, hij begint morgen en is tevreden met vijf gulden per uur.’ De volgende dag kwam hij gelijk met mij aan. Hij begon buiten, ik binnen. Het was bloedheet en ik zag ‘’Achmed’’ al na een uur zweten als een rund. Af en toe keek hij naar binnen, ik had medelijden met hem en vroeg aan mijn bazin of ik hem een glas water mocht brengen. ‘Nee,’ was haar antwoord, ‘buiten hangt een kraan, daar zit genoeg water in.’ Goed, ik liep naar buiten, gaf de man een glas en wees naar de kraan. Hij begreep de boodschap en knikte me vriendelijk toe. Ik blij, Achmed nog blijer. Hij werkte hard, dat zag ik, ook goed, mijn bazin was dik tevreden. Aan het eind van de ochtend kreeg ik een klein beetje een indruk van de tuin zoals hij ooit was geweest. Mooi, mijn werk zat er bijna op toen hij op de keukendeur klopte. Verbaasd liep ik naar hem toe: ‘De deur staat open,’ zei ik geheel overbodig. Hij knikte: ‘Ik wc, ik moet heel nodig.’ Net op dat moment kwam mijn bazin de keuken inlopen. Ik keek haar aan en zei: ‘Hij vraagt of hij naar de wc mag, Achmed keek me blij aan en knikte weer. Mijn bazin fronste haar wenkbrauwen en schudde haar hoofd: ‘Geen sprake van, ik wil niet dat hij mijn toilet bevuilt.’ Ze wees naar de tuin: ‘Hup verdwijn en ga verder met je werk.’ Achmed wilde iets zeggen, maar ze was onverbiddelijk: ‘Nee, je mag hier niet naar de wc.’ Teleurgesteld droop hij af, ik keek hem na en zag dat hij naar het midden van de tuin liep en daar bleef staan. Hij keek naar links en toen weer naar rechts, liet zijn broek zakken en ging daar midden op het gras zitten schijten. Ik kon mijn ogen niet geloven, maar het was echt zo. Een paar minuten later trok hij opgelucht zijn broek op en gebaarde naar me, ik begreep wat hij bedoelde en riep mijn bazin. Op een draf kwam ze aan en keek op mijn verzoek naar buiten. Achmed stond naast de hoop stront en riep: ‘Hier heb je Turk van Turk.’ Hij zwaaide nog een keer en verdween geruisloos. Opgeruimd heb ik het niet, ook niet toen ze dreigde me te ontslaan. Ik heb haar duidelijk te kennen gegeven dat die hoop niet voor mij was bestemd. ‘Zie het maar als een geschenk uit de hemel.’

Please follow and like us: