BRIEVEN.

krijgen we allemaal, meestal zijn het rekeningen, aanmaningen of herinneringen. Daar kan je twee dingen mee doen, keurig netjes betalen of ze onder de deurmat stoppen en net doen alsof je gek bent. Leuke brieven of berichtjes krijg je via je pc.

Toen we die nog niet hadden was dat anders. Alle brieven werden door de postbode bezorgd. Ook brieven die je liever niet kreeg. Brieven van school bijvoorbeeld. Daar werd dan in medegedeeld dat het niet zo ging met je ging. Dat je beter je best moest doen, anders bleef je zitten. Soms kreeg je zo’n briefje mee naar huis en moest je vader die ondertekenen. Bibberend van de angst legde je dat op tafel, liet de hele preek over je heen komen en beloofde je beter je best te doen. Slimme kinderen vervalsten de handtekening, brachten het briefje netjes terug en deden net alsof er niks gebeurd was.

Op school werden ook briefjes rond gestuurd, spiekbriefjes bijvoorbeeld. Je had een moeilijk proefwerk waar je niet voor geleerd had en spiekte op goed geluk.

Gewone briefjes gingen ook rond. Dat waren briefjes waar iets in stond dat niet voor de juffrouw bestemd was. Ik weet nog dat ik op de mulo zat en wij een juffrouw hadden die de bijnaam Loetje had. Ze heette juffrouw Louise, vandaar die bijnaam. Op een dag ging er een briefje rond waar opstond dat ze een pruik droeg. Dat was wat, iedereen grinnikte bij het lezen en keek naar haar kapsel. Dat ze niks in de gaten had mag een wonder heten.

Andere briefjes kreeg je ook, briefjes die niet voor jou ogen bestemd waren, pestbriefjes, die verscheurde je dan heel snel, maar dan kwam er even later wel weer een nieuw pestbriefje. Pestbriefjes over andere kinderen schrijven deed je ook, want dat hoorde je erbij.

Gewone brieven moest ik ook schrijven. Mijn opa en oma woonden toen ik nog jong was in Venlo en een keer per jaar mocht ik bij hen op vakantie. Dat was feest, groot feest, alleen al de treinreis was iets waar ik dagenlang naar uitkeek. Ik bleef altijd een week en na die week moest ik zodra ik weer thuis was een bedankbriefje schrijven. Dat vond ik vreselijk omdat ik nooit wist wat ik schrijven moest om zo’n briefvelletje vol te krijgen. Ik begon dus altijd hetzelfde:

Lieve Opa en Oma.

Hoe gaat het met jullie? Met mij gaat alles goed. Ik wil jullie bedanken voor de mooie vakantie en vond het heel fijn…

Tja en dan wist ik niks meer, maar daar kwam ik niet mee weg. Dat blaadje moest vol. En dus fantaseerde ik er van alles bij. Dat de zon scheen of dat het regende en ik het fijn vond om buiten te spelen en nog meer van die onzin. Dus na lang zwoegen moest ik het laten lezen door mijn pleegmoeder,en je raadt het al, het was nooit goed. Het zat of onder de inktvlekken of vol taalfouten, of alle twee. Ik vond het een ramp.

Maar het leven ging verder en na verloop van tijd kreeg ik verkering. Leuk en spannend, maar na anderhalf jaar had ik het wel gezien. Ik maakte het uit, tot groot verdriet van hem. Hij smeekte en smeekte, maar ik hield voet bij stuk. Het was over. Na een hele poos verhuisde ik naar Arnhem en dacht nooit meer aan die jongen. Totdat ik op een dag een brief van hem kreeg. Het begin ben ik nooit vergeten.

Allerliefste Marian.

Ik schrijf deze brief met zwarte pen als teken van verdriet en rouw. Ik kan je niet vergeten en…

Zo ging de hele brief verder.

Tja, en nu wil je weten hoe het afliep? Denk ik zo…

Niet goed, ik heb het nooit meer ‘aangemaakt’. Het was over. Punt uit.

Spijt? Nee, niet van hem, wel dat ik die brief heb weggegooid. Zonde, eeuwig zonde.

Marian.

Please follow and like us: