Er is iets heel ergs gebeurd, Wim is overleden. Maar laat ik beginnen bij het begin.
Ruud belde afgelopen dinsdag. Hij vroeg of ik nog plannen had. Ik zei: “Nee, niet echt, ik kom morgen gewoon weer bij jou poetsen, hoezo?”
“Nou,” begon hij, “ik zou het leuk vinden als je bleef slapen, tenminste als je dat zelf ook wilt.”
Ik was helemaal blij en verheugde me er ook op. Alleen zat ik met Wim, Ik moest een goed smoesje bedenken, maar wist niks. Dus dacht ik, nou ik zie wel, ik bel hem straks wel. Zoiets van, ik kom laat thuis, ga maar alvast naar bed. Erg boeien deed het me ook niet. Ik zat met mijn gedachten bij Ruud.
Toen ik woensdagochtend klaar stond om weg te gaan, lag hij nog in bed. Hij riep me, maar omdat ik haast had liep ik een klein stukje de trap op en zei: “Ik heb haast, ik zie je strakjes wel.” Omdat ik geen antwoord kreeg dacht ik dat hij weer in slaap was gevallen en ben naar Ruud gegaan. Ik heb mijn werk gedaan en na het eten hebben we nog een film gekeken.
Zo rond een uur of elf probeerde ik Wim nog te bellen, maar hij nam niet op. Even dacht ik nog, misschien moet ik een appje sturen, maar dat heb ik niet gedaan.
Toen ik de volgende ochtend opstond zag ik dat ik 5 gemiste oproepen had! Ik schrok vreselijk, vooral toen ik mijn voicemail afluisterde. Ik had een bericht van de politie. Of ik zo spoedig mogelijk contact wilde opnemen. Het was erg dringend.
Dat bericht was even na drie uur binnen gekomen. Nou, ik rende naar boven en vroeg aan Ruud wat ik moest doen. Hij probeerde me te kalmeren en zei: “Bel nu maar eerst dan weet je wat.”
Toen ik belde en vroeg wat er was, zeiden ze dat ik meteen naar het bureau moest komen. “Het gaat over uw man,” meer zeiden ze niet.
Gelukkig ging Ruud mee. En daar kreeg ik het hele verhaal te horen. Wim had de dokter gebeld omdat hij zich niet goed voelde.
Toen de dokter een uur later voor de deur stond en niemand open maakte kreeg hij argwaan en omdat hij de boel niet vertrouwde heeft hij de politie gebeld. Eenmaal binnen vonden ze hem. Hij lag levenloos op de bank.
Ze hebben mij nog proberen te bellen, maar omdat ik mijn telefoon beneden had laten liggen konden ze me niet te pakken krijgen.
Gisteren hebben we afscheid van hem genomen en is hij in alles stilte begraven. Dat was zijn wens. Ik ben er kapot van en voel me vreselijk schuldig, maar het leven gaat verder zeggen ze. Natuurlijk heb ik familie en vrienden die me steunen, maar toch… Het schuldgevoel is vreselijk.
