Ik verheug me er nu al weer op om naar Ruud te gaan, heerlijk. Ik hoop echt dat het goed blijft gaan. Misschien dat hij ooit ook verliefd op mij wordt. Ik hoop het!!
Maar, ik weet het, ik moet geduld hebben!!!
Afgelopen weekend weer gewerkt. Het blijft afwisselend.
Zondagavond kwam er een vrouw naar binnen, ze viel me op omdat ze heel fout gekleed was. Ze droeg een gebloemde rok met daar overheen een lang gekleurd vest. Iets uit de jaren nul of zo. Maar goed, ze keek even rond en lachte vriendelijk. “Weet u,” zei ze terwijl ze naar me toeliep. “Ik ben vandaag voor de allereerste keer in een restaurant.” Verbaasd keek ik haar aan, maar voordat ik iets kon vragen ging ze verder. “Misschien gelooft u me niet, maar het is echt zo. Mijn overleden man wilde dat nooit, hij vond dat geldverspilling. Ik vond het wel jammer, maar goed, vandaag is voor mij een speciale dag. Ik vind dit restaurant mooi, daarom heb ik dit ook uitgezocht. Ik woon hier in de buurt en kom hier vaak langs als ik boodschappen ga doen. Ik wandel ook graag, maar over die boodschappen wil ik u iets vertellen.”
Ze deed een stap naar voren en trok haar rok een stukje op, daardoor kon ik goed zien dat ze een dikke buik had. Ze zag écht niet uit, maar goed ze was blij, dat was ook duidelijk te zien!!
“Ik ben echt blij dat ik hier nu kan eten, ik weet ook wat ik ga eten. Een schnitzel met gebakken aardappelen, heerlijk. Dat kan ik ook betalen.”
“Fijn voor u,” mompelde ik en dacht ja, zonder geld is dat ook moeilijk!
“Weet u, wat die boodschappen betreft, dat wil ik u vertellen. Ik heb een buurman die niet goed kan lopen, hij is gehandicapt. Daarom doe ik altijd de boodschappen voor hem.
Meestal een keer in de week, dan geeft hij me een briefje waar alles wat hij nodig heeft op staat. Ook geld om te betalen, meestal heb ik net genoeg, maar soms gebeurt het dat ik wat overhoud. Niet veel, maar toch. Dat geld mag ik houden. En weet u, dat vond ik heel aardig, goed het was nooit erg veel, soms tien cent, soms vijftig cent, maar nooit meer.” In het begin deed ik het in mijn beurs, maar omdat ik mezelf wilde verwennen stopte ik dat geld in mijn spaarpot. Die heb ik nog van vroeger, het is een mooie grote, een echt spaarvarken van porselein. Het was een cadeautje voor mijn zesde verjaardag.”
Ik keek weer naar haar kleding en dacht, volgens mij heb je die van je moeder geërfd, of zo! Maar goed, ik zei: “Dat is wel leuk, ik had vroeger ook zo’n spaarpot!”
Ze lachte gelukkig en ging verder. “Vanmorgen heb ik hem leeg gemaakt en alle geld dat erin zat geteld. Het was best een hoop, maar dat komt omdat ik lang gespaard heb. Het was 25 euro, net genoeg om mezelf te trakteren.”
Even kreeg ik de neiging haar een paar euro toe te stoppen, maar dat leek me niet verstandig. Ik zag het al voor me als ze ging afrekenen. “Die mevrouw van de wc is heel aardig, ik kreeg geld van haar voor een kop koffie.” Want zo’n muts was het wel!
