Afgelopen zondag had ik me voorgenomen om lekker uit te slapen toen Wim me om een uur of acht wakker maakte, “Ik heb eens nagedacht,” begon hij, “en ik vind dat je teveel werkt en daarom…”
Ik was meteen klaarwakker en snauwde: “ Wim, ik ben moe en wil uitslapen, hier hebben we het al vaker over gehad.” Kwaad draaide ik me om, maar van slapen kwam niks meer, dus stond ik op en liep naar beneden. Nog geen minuut later hoorde ik hem ook naar beneden komen. “Kunnen we even praten?” Vroeg hij.
Het liefst had ik nee gezegd, mijn hoofd stond er niet naar. Ik dacht aan Ruud en de afspraak die ik met hem had. Hij had gebeld en we hadden afgesproken dat ik voordat ik ging werken ff langs zou komen. Ik keek Wim aan, ging aan tafel zitten en wees naar de stoel tegenover me. “Steek van wal,” zei ik sarcastisch.
“Ik zou het huishouden voor je kunnen gaan doen, koken, schoonmaken, de was, dat soort dingen. Op die manier neem ik je werk uit handen en heb je meer vrije tijd. Je weet dat ik graag samen leuke dingen wil doen.” Vragend keek hij me aan.
Ik stond op en zei: “ Ik ga eerst koffie zetten.” Terwijl ik daarmee bezig was dacht ik na. Wim en het huishouden doen!! Ik moest er niet aan denken, het zou één grote ravage worden en leuke dingen met hem gaan doen heb ik helemaal geen zin in. Ik wachtte bewust tot de koffie was doorgelopen, schonk twee mokken vol en liep terug naar de kamer. “Weet je,” begon ik
poeslief terwijl ik de mokken op tafel zette. “Ik vind dat heel lief, maar dat is niet nodig, ik kan dat prima alleen af, als je iets voor me wilt doen kan je eens aan de tuin beginnen, dat is hard nodig, zeker nu het voorjaar wordt en ik zal van de week eens kijken wanneer we weer samen eens iets leuks kunnen gaan doen.”
Dat het niet aansloeg zag ik aan zijn gezicht, hij zei ook niks, keek enkel maar naar buiten. Ik hoorde hem bijna denken!! Zo van: SHIT! Hier heb ik geen zin in!
Maar…hij zweeg. Typisch Wim.
Ik ben op gestaan en ook niks meer gezegd, ik dacht, bekijk het maar!
Omdat ik met Ruud had afgesproken vertelde ik Wim dat ik eerde moest beginnen, maar wel op tijd thuis zou zijn. Vanmiddag komt er een groep mensen eten, een of andere huppelde pup vereniging en die komen al vroeg, maar ik denk dat ik wel op thuis ben. Kunnen we nog even een filmpje kijken. Zoek straks alvast maar een uit.
Gelukkig was ik op tijd bij Ruud. Hij was blij toen hij me zag. “ Leuk dat je er bent,” begroette hij me vriendelijk. Ik lachte en keek rond. Zo op het oog zag het er allemaal netjes uit. Ruud zag me kijken. “ Ja, ik heb een beetje schoongemaakt én de afwas gedaan, dus ontspan en ga zitten. Maar je ziet er leuk uit, die jurk staat je erg goed, nieuw?” Ik schudde mijn hoofd, voor geen goud wilde ik hem aan de neus hangen dat die nieuw was. “Nee, die heb ik al een tijdje,” loog ik met een stalen gezicht.
“Staat je goed,” hij bekeek me van top tot teen en wees naar de bank. “Ga zitten. Koffie?”
“Straks misschien, nu nog niet.” Ik ging zitten en keek hem afwachtend aan.
Hij ging tegenover me zitten, sloeg zijn benen over elkaar en keek me vragend aan. “Ik zou het leuk vinden als je weer voor me komt koken. Ik heb je niet netjes behandeld, dat weet ik en dat spijt me. Daarom én omdat ik het niet leuk vind om alleen te eten zou ik het fijn vinden, als je een paar keer in de week hier komt koken. Wat vindt je daarvan?”
Even dacht ik aan Wim, maar heel even.
“Je overvalt me,” antwoordde ik met een uitgestreken gezicht, “maar geef me heel even de tijd om hier over na te denken. Goed?”
Hij knikte blij: “Natuurlijk, het heeft geen haast.”
We hebben nog even koffie gedronken en vlak voordat ik weg moest heb ik hem beloofd dat ik het weer ga doen!
Hoe ik dat thuis moet gaan oplossen weet ik niet, daar moet ik nogeens goed over nadenken.
