Dinsdag 26 April.  

Nou, eerlijk gezegd ben ik blij.  Wim heeft zich schijnbaar bedacht wat uitstapjes betreft. Hij vraagt niks meer en ik ben wel zo slim om nergens over te beginnen. Was ook blij dat ik werken moest, dat klinkt stom, maar het geeft me afleiding.

Vrijdag nog even naar Ruud geweest, hij was niet thuis, was wel jammer. Er lag ook geen briefje klaar, dus ben ik begonnen met mijn werk. Lekker op mijn ooie dooie in stilte hopend dat hij iets van zich liet horen, zeker wat het eten betrof. Voor alle zekerheid had ik wel al wat vlees uit de vriezer gehaald, een half uurtje later belde hij.”Sorry, dat ik nu pas bel, maar ik kom niet naar huis, dus reken maar niet op me.” Nou, ik baalde behoorlijk, zeker omdat ik me er zo op verheugd had. Heb nog wat lopen tuttebellen in de hoop dat hij zich zou bedenken, maar ben uiteindelijk toch maar naar huis gegaan.

Heb niks meer gehoord tot nu toe, morgen moet ik weer naar hem, misschien dat hij dan thuis is, ik hoop het.

Maar, even over mijn andere werk. Soms gebeuren er dingen waarvan ik denk, je krijgt het niet bij elkaar gefantaseerd. Zo rond een uur of acht kwam een man naar binnen lopen. Hij begroette me vriendelijk en liep naar me toe. “Mevrouw,” begon hij, “mag ik u iets vragen?”

Ik knikte. “Natuurlijk.”

“Heeft u kinderen?”

“Ja,” zei ik,  “een zoon, maar waarom wilt u dat weten?”

“Lijkt hij op u?” Ging hij verder zonder antwoord te geven op mijn vraag.

“Hij lijkt op zijn vader,” zei ik nog steeds verbaasd, “hoezo?”

“En dat weet u zeker?” ging hij vrolijk verder.

Ik werd een beetje boos, maar hield me in. “Waarom wilt u dat weten?”

“Nou, dat zal ik u vertellen.” Hij deed een stap naar voren en keek naar de deur. Toen hij zag dat er niemand naar binnen kwam, ging hij verder. “Ik heb twee kinderen, leuke lieve jongens, een van vier en een van zes. Maar, dat is  het punt niet. Toen ze klein waren zagen ze net als alle andere baby’s leuk en lief uit, nu ook hoor. Maar, weet u wat ik zo raar vindt? Ik heb blond haar zoals u ziet, mijn vrouw heeft dat ook. Maar onze kinderen zijn donker . Ze

hebben een donkere huidskleur en gitzwart haar. Dat vind ik raar, mijn vrouw niet. Zodra ik, of iemand anders er iet over zegt, zegt ze dat ze dat het een speling van de natuur is. “Soms gebeurt dat, dan krijgt iemand zomaar een kind met een andere huidskleur. Gelooft u dat? ”

Heel even wist ik niet wat ik moest zeggen. De verleiding om te vragen of ze een buurman of een verre vriend hadden met een donkere huidskleur was groot. Ook dat hij een DNA test kon laten doen.

“Weet u,” zei ik. “ misschien heeft ze tijdens de zwangerschap wel veel dropjes gegeten, of in de zon gezeten. Dat zou zomaar kunnen, mijn buurvrouw heeft ook kinderen met een donkere huidskleur.”

“Nu ik erover nadenk, denk ik dat u gelijk heeft. Mijn vrouw gaat vaak alleen op vakantie, ze houdt van de natuur en de zon. Misschien dat mijn kinderen daarom zo donker zijn. Dat zou goed kunnen.” Hij knikte blij en liep stralend naar buiten.

Soms valt me niks meer in!