HOBBY’S

De meeste mensen hebben er wel een, sommigen meerdere tegelijk. Ieder doet wel iets in zijn vrije tijd dat hij leuk vindt. Het gros van de jeugd houdt zich bezig met gamen. Niet eventjes, nee uren lang aan een stuk. Vierkante ogen levert het op en frustratie, maar ze zijn van de straat.

Volwassenen houden zich bezig met heel andere dingen. De een beoefent sport, de ander kan er uren naar kijken. Tv kijken kan ook een hobby zijn, sommige mensen zappen de hele avond een flink stuk in de ruimte, gewoon omdat ze het leuk vinden. Anderen kijken enkel naar hun favoriete soap en houden het daarbij. Internetten is ook zoiets, de een zit de hele dag op Facebook en de ander met zijn broek open op zoek naar “ iets” spannends.

Er zijn ook mensen die een echte hobby hebben, dan denk ik aan schilderen, boetseren, borduren en kleien. Vaak zeggen ze ‘Och, ik doe zomaar wat,’ als je erbij staat en het kunstwerk met open mond staat te bewonderen.

Ik ben opgevoed met het woord hobby. Ik was een jaar veertien, vijftien toen mijn pleegmoeder van mening was dat het tijd werd dat ik een hobby ging zoeken. Ik las graag en ging vaak met de hond wandelen, maar dat vond ze geen hobby. Lezen al helemaal niet. Ik moest een échte hobby zoeken. Tja, hoe doe je dat als je twee linkerhanden hebt en ook nog eens de pech dat je pleegzusjes hebt die superhandig zijn! De een was een kei in sport, de ander goed in naaien, en dan bedoel ik écht naaien achter de naaimachine!

Na lang  zeuren en nog meer zeuren kreeg ze me zo gek dat ik ging breien. Niet uit vrije wil, maar als verplichting. ‘Begin maar met een sjaal,’ zei ze, ‘dat is een grote rechte lap, iedereen kan dat!’ Nou!? Iedereen, behalve ik!

Ik had er écht zin in! Het duurde heel lang voordat ik begreep wat de bedoeling was, maar na veel mislukte pogingen en veel uithalen had ik het onder de knie! Dus: ik breien, dat wil zeggen af en toe een klein stukje. Zodra mijn pleegmoeder met iets anders bezig was, legde ik het breiwerk neer en deed ook iets anders. Dat het niet opschoot met die sjaal boeide mij niet, mijn pleegmoeder wel. Ze ergerde zich groen en geel en was ervan overtuigd dat het ding nooit afkwam. Ik ook! Die mening deelden we.

Na een jaar of twee was ik zover dat hij af was, dat wil zeggen op de franjes aan de onder-en boven kant na. Daar had ik dus echt geen zin in, ik vond het prima zo, mooi prachtig.

Mijn pleegmoeder had een heel andere mening. Het zag niet uit en die franjes hoorden er aan te zitten en nog meer van dat soort onzin. Maar, deze keer hield ik voet bij stuk! Geen franjes!

Goed, het zag inderdaad niet uit, maar erg boeien deed het me niet, ik deed hem zelfs nog om.

Een half jaar later kregen we hoog bezoek! Mijn pleegvader had een broer die priester was en in Brazilië als missionaris werkte. Om op rust te komen mocht hij een poos bij ons komen logeren. Heeroom noemden we hem. Het was een lieve vriendelijke man, gekleed in de orde van de franciscanen. Hij droeg een lang bruin habijt en daaroverheen, als versiering een lang kruis. Voordat hij kwam had mijn pleegmoeder de hele familie stapelgek gemaakt. In het kort kwam het erop neer dat we er alles, maar dan ook alles aan moesten doen om het hem naar de zin te maken. Goed, ik paste me aan, luisterde naar zijn verhalen en hield me rustig.

Op een dag toen ze op het punt stonden naar de kerk te gaan had Heeroom een probleem. Hij had het koud! Ik herinner me het nog als de dag van gister. Mijn pleegmoeder kwam naar me toe en vroeg of Heeroom mijn sjaal mocht lenen. ‘Natuurlijk,’ zei ik, ‘geen probleem.’ Heeroom was blij en helemaal in de wolken met mijn sjaal, na de kerkdienst hing hij hem niet terug aan de kapstok, maar hield hem om. Hij stond met dat ding om zijn hals op en ging er mee slapen. De hele familie zag het, ik ook.  Iedereen vroeg zich af wanneer ik hem weer terugkreeg, ik ook!

Niet dus, hij pikte hem gewoon in. Hij nam hem helemaal mee naar Brazilië, Dag sjaal, dag Heeroom!

Aufniemals wiedersehen!

Mijn pleegmoeder en de rest van de familie had medelijden met me. Ze vonden het zielig voor me. Ik zal je eerlijk zeggen dat het me totaal niet boeide, ik vond het best grappig allemaal.  En natuurlijk  kwam na een poos de vraag of ik een nieuwe ging breien. Nee dus!

Ik heb er geen jeugdtrauma aan over gehouden, maar breien is nooit mijn hobby geworden!

Marian.