Pas geleden was ik bezoek bij mijn jongste zoon en hoe het kwam weet ik niet meer, maar op een gegeven moment raakten we in gesprek over examens. Iets waar iedereen al bij het horen of lezen van dat woord de kriebels van krijgt. Het ergst en het meest besproken is het rijexamen, hele verhalen krijg je te horen zodra het woord rijexamen is gevallen. Iedereen heeft zo zijn eigen ervaringen, goede maar vaak slechte. Hoe vaak ze zijn op geweest én hoe fout de examinator was, dat hij een lul was en ze best heel goed gereden hebben. Dat het aan jezelf ligt geef je natuurlijk niet toe. Op een enkele uitzondering na, ik heb geen rijbewijs én het lag niet aan de examinatoren!
Maar er zijn ook andere examens.
Ik weet niet hoe het nu gaat, mijn kinderen zijn allang volwassen, maar mijn jongste moest al heel vroeg examen doen. Het begon op de crèche, een van de eerste dingen die hij moest leren was zelfstandig zijn veters strikken. Vroeger strikte de juf je veters, tenminste in mijn tijd, maar ik vermoed dat ze daar op een bepaald moment geen zin meer in hadden en een van hen op het lumineuze idee kwam om dit in te voeren: een strikdiploma! Na heel veel geduld en lang oefenen kwam ik er al snel achter dat hij het niet onder de knie kreeg. Maar dat lag niet aan hem maar aan mij! Ik ben linkshandig en mijn zoon rechtshandig. Dus telkens als ik naast hem ging staan om het voor te doen lukte het niet. Tot iemand mij een tip gaf: Als jij nu tegenover hem gaat staan lukt het wel, dan krijg je een soort van spiegelbeeld idee. Tenminste zo legden ze het mij uit en inderdaad binnen no time had hij het onder de knie en kreeg hij zijn eerste diploma. Trots kwam hij ermee op huis aan en werd er op zijn slaapkamertje een muur vrij gemaakt om het diploma op te hangen. Het begin was gemaakt. Daarna begon het echte werk.
Eenmaal op de basisschool moest hij op zwemles, leren zwemmen is natuurlijk noodzakelijk én bittere ernst. Vijf minuten spelen en spetteren in het water mocht nog net, maar daarna was het opletten en doen wat de badmeester zei. Spreid en sluit, en spreid en sluit net zolang tot ze eindelijk op examen mochten. Zwemdiploma A. Ze waren trots en blij, maar met A ben je er nog niet, bij A hoort ook B. Daar leerde hij duiken en moest hij ook een of twee banen zwemmen met kleding aan. Want stel dat er iets gebeurd, dat je zomaar in het water valt dan moet je wel met kleding aan kunnen zwemmen.
Goed, we gaan voor B en dan ben je klaar, niet voor lang, maar voor even, want een paar jaar later moeten ze verkeersexamen doen. Want als je een verkeersdiploma hebt mag je deel uitmaken aan het verkeer.
Nou ik zie héél veel mensen op de weg die waarschijnlijk ergens op zolder nog hun verkeersdiploma hebben liggen en toch beter geen deel aan het verkeer kunnen nemen. Maar ze doen het wel. Op de een of andere manier hebben ze hun rijbewijs gehaald en zijn een gevaar op de weg.
Examen doen vergelijk ik vaak met de tandarts, het moet, maar leuk is anders. Hoe mooi zou het leven zijn als we geen examens hoefden te doen. Er zijn massa’s mensen die zonder diploma’s ook ver zijn gekomen,heel ver. Er zijn ook zaken in het leven waar je geen diploma voor nodig hebt en dus ook geen examen voor hoeft te doen.
Trouwen of samenwonen bijvoorbeeld. Kinderen op de wereld zetten, het mag zonder dat je er verstand van hebt. Gelukkig doen de meeste mensen dat goed. De meesten.
Marian
