Donderdag 3 Juni.

Ik heb al een paar dagen niks meer geschreven en dat komt omdat ik me niet goed voelde. Nu gaat het weer een beetje. Gelukkig!

Afgelopen zondag was ik op mijn werk toen ineens een man binnen kwam lopen. Hij had een klein kind bij zich. Het kind huilde vreselijk, dat viel me op.

“Zo,” zei ik, “ wat een verdriet, is er iets gebeurd?”

“Ja,” zei de man terwijl hij om zich heen keek. “Hij heeft een ongelukje gehad en eerlijk gezegd ben ik daar niet blij mee.” Nou, wat voor ongelukje hij had gehad kon ik wel raden, de lucht was niet te harden.  Maar ik zei niks, vroeg ook niks, keek enkele en alleen maar naar die man. Hoe hij dat wilde gaan oplossen wist ik niet, maar ik was niet van plan om hem te helpen.  Ik dacht, bekijk het maar, het is jouw kind los het maar op.

Nou, hij kon het wel geroken hebben. “Heeft u iets, een tafel of zo waar ik hem op kan leggen om hem te verschonen?”

Ik wees naar mijn tafel en stond op. “Het kan wel hier, maar ik zou het op prijs stellen als u hem wel schoon achterlaat.”

“Ja, natuurlijk,” zei hij vriendelijk lachend. Ik stond op en keek naar het kindje dat nog steeds huilde. “En,” zei ik om hem een beetje te troosten: “ heb je een klein ongelukje gehad?”

“Ja, het ging echt per ongeluk, ik kon er niks aan doen,” zei hij snikkend.

“Ja, dat weet ik nu wel,” bromde zijn vader terwijl hij hem op tafel legde. Hij zuchtte diep en begon het jochie uit te kleden, tenminste dat probeerde hij. Maar erg handig deed hij het niet. Inplaats van eerst zijn schoenen uit te trekken trok hij eerst zijn broek uit. Het was vreselijk, eerlijk gezegd had ik nooit kunnen geloven dat een klein kind zo’n hoop kon fabriceren. Maar goed, waar ik al bang voor was gebeurde. Binnen no time zat alles onder de stront,  de schoenen van het kind, de tafel, en vader zelf natuurlijk. Hij vloekte inwendig en keek mij hulpeloos aan. “Ik realiseer me nu ineens dat ik niks bij me heb om hem te verschonen. Daar heb ik niet aan gedacht, Mijn vrouw heeft waarschijnlijk wel iets bij zich. Als u zo vriendelijk zou willen zijn om dat even aan haar te gaan vragen zou ik u erg dankbaar zijn. Mijn vrouw zit aan een tafeltje aan het raam, helemaal alleen. Ze heeft lang blond haar en is  erg knap. U kunt haar niet missen.”

Even viel me niks in. In gedachten zag ik het helemaal voor me. “Ik zoek die mevrouw die  geen stront wil ruimen. Dat mag haar man doen.”

Goed, eigenlijk moet het kunnen. Maar omdat nu in een restaurant te doen??!!

Maar intussen zadelde hij mij wel met een probleem op. Goed beschouwd had ik twee opties. Ik kon óf die vrouw gaan zoeken, óf bij dat kind gaan staan.

Het laatste was uitgesloten.

“Weet u,” zei ik vriendelijk. “Dit is een openbare toilet, dat betekend dat de kans dat zometeen iemand naar binnen komt lopen erg groot is. Ik wil u graag helpen, maar ik kan niet weg. U zult het  zelf moeten oplossen.”

Hij keek me hulpeloos aan. “Ik ben hier heel slecht in, heel slecht.” Hij keek naar het kindje en zei: “Als je nu braaf bent en niet nogeens in je broek poept krijg je van mij  een ijsje.”

Het jochie knikte en hield op met huilen. Pappa lachte opgelucht. Met een stalen gezicht trok hij de luier en het broekje van het kind omhoog , keek even naar zijn eigen kleding en zei: “Ik breng je naar mamma, ze geeft je vast een ijsje. Pappa moet nu naar huis.”

Hij pakte het jochie op, liep naar  de deur en zei: “Zometeen kom ik terug om mijn kleding schoon te maken want zo kan ik niet naar huis. Ik zit helemaal onder. Misschien dat u mij wilt helpen. U doet dat vast vaker, stront ruimen bedoel ik.”

“Ja,” zei ik, klopt, maar niet bij mannen die kunnen dat zelf. Goede avond.”

Boos liep hij naar de deur. Naderhand realiseerde ik me dat ik inderdaad een strontbaan heb.

Maar, om nou een volwassen man uit de stront te trekken gaat me écht te ver!