BOUWEN.

Kleine kinderen doen het graag, vooral jongentjes, met lego van alles en nog wat in elkaar prutsen. Mijn kinderen deden dat ook, en ook met houten blokken, ze waren er uren zoet mee. Huizen werden gebouwd, soms zonder ramen of een deur, maar dat mocht de pret niet drukken. Was zo’n bouwwerk eindelijk klaar stond het midden in de woonkamer te pronken. Afbreken was geen optie, dus liep ik er omheen en moest ik goed oppassen dat het “heel” bleef.

Als het mooi weer was werd er buiten gebouwd in de zandbak, erg makkelijk ging het niet, maar met wat water erbij wel. Pret voor tien, soms ging ik met ze naar de speeltuin, daar bouwden ze dan samen met andere kinderen. Tegen de tijd  dat ze klaar met bouwen waren was het tijd om naar huis te gaan. Geen probleem, en dat begreep ik nooit.

Maar dat zal wel aan mij liggen. Ik dacht altijd aan het werk en de energie die ze erin staken.

Zo gaat dat nu ook vaak, mannen bouwen een toekomst op om hogerop te komen, dat vinden ze fijn.

Zo kan je nog meer opbouwen, een relatie bouw je samen op. Je denk dat het goed zit totdat de ander het niet meer ziet zitten, die breekt dan alles weer af.

Huizen bouwen is een vak apart, sommige mensen kunnen dat heel goed, Ze maken er een paleisje van. Maar er zijn ook mensen die daar aan beginnen en halverwege het mes in het varken laten steken. “Straks of morgen ga ik verder, nu niet.” Zij zitten daar niet mee, hun partner wel. Kijk maar om je heen, op tv zie je dat in het programma :

HELP MIJN MAN IS KLUSSER. Als ik dat zie dan denk ik weleens, dit bestaat niet.

Manlief is ooit begonnen met verbouwen en halverwege kapt hij ermee. Moeders woont samen met haar kinderen in een bouwproject en moet zich zien te redden. Douchen bij de buren, slapen op de grond en koken op gammel tweepits gasfornuis. Wat nog erger is zijn de situaties die gevaarlijk zijn,  open trappen zonder leuning waar ze zo vanaf kunnen vallen.

Uiteindelijk, nadat moeders maandenlang gewacht heeft roept ze hulp in. Die komt, maar er zit een nadeel aan, het wordt op tv uitgezonden. Vaders wordt op zijn werk opgehaald en moet thuis aan de slag, weliswaar met hulp van anderen, maar hij moet de handen uit de mouwen steken. Is het eindelijk af staat moeders hem met dikke tranen van vreugde en dankbaarheid te  zoenen. Geweldig vindt ze het! Een schop onder zijn reet had hij moeten hebben! Tenminste dat vind ik! Ik vraag me dam weleens af hoe ze dat zelf ervaren. Ze moeten nadat het af is weer onder de mensen komen. Gewoon aan het werk.  “Dat is die lul die zijn vrouw jarenlang in de rotzooi liet zitten,” zeggen zijn collega’s dan, en terecht.

 

Een hele andere manier van bouwen is, iets aan jezelf laten doen. Er zijn mensen die hun gezicht laten verbouwen. Sommigen komen er goed uit, zien ook stukken beter uit. Maar bij sommigen ben ik weleens geneigd om te zeggen. “Je had het beter kunnen laten,” of,  “je hebt hier toch niet voor betaald?”

Toch doen veel mensen dat. Mannen en vrouwen  die bouwen aan hun lichaam, uren trainen in de sportschool in de hoop een mooi strak lichaam te kunnen krijgen. Hier geld ook, bij sommige helpt het, bij sommige niet.

Luchtkastelen bouwen ook veel mensen, hun hele leven lang.

Mussen en andere vogels bouwen een nestje, als dat klaar is leggen ze er eitjes in. Veel mensen doen dat andersom. Ze leggen eerst eitjes en bouwen daarna hun nestje.

 

MARIAN.