Wim moest zich gisteren bij de bedrijfsarts melden en erg blij was hij niet, dat zag ik aan zijn gezicht, het stond op onweer. Ik had geen medelijden met hem, integendeel, ik hoopte echt dat hij meteen weer aan het werk moest, lekker rustig thuis!
Nou, mijn gebed is verhoord, niet helemaal, maar volgende week moet hij van de arts weer beginnen, Hiep, Hiep Hoera! Hij vond het vreselijk, dat zag ik toen hij terug kwam, zijn gezicht stond op storm! Maar, ik dacht er verder niet meer bij na omdat hij een kop koffie inschonk en die zo onhandig vasthield dat hij hem over zijn broek liet vallen. Ik had net de wasmachine aangezet en baalde als een stekker, maar goed, hij trok zijn broek uit, gaf hem aan mij en liep naar boven om een schone te halen. En nu komt het!! Ik liep met die broek naar de wasmand, en voordat ik hem erin gooide keek ik of er nog iets in zijn broekzakken zat. Dat doe ik altijd omdat hij nogal eens iets erin laat zitten, en je raadt het nooit, er zat inderdaad iets in! Geld! Om precies te zijn twee briefjes van 50 euro! Woest was ik, heb ze uitgebreid op tafel gelegd en hem gevraagd hoe hij eraan kwam. Ik zei: ‘Hoe kom je daar aan?’
Ik zag dat hij schrok en even niet wist hoe hij zich eruit moest lullen, maar toen zei hij dat hij het nog over had uit de tijd dat hij ging gokken. ‘Ik had daar een cadeau van willen kopen voor jou omdat je bijna jarig bent.’ Hij keek me aan op een manier zoals je naar een klein kind kijkt- zo van en Sinterklaas bestaat echt-. Ik ben inderdaad bijna jarig, maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit iets van hem heb gekregen. Ja, vroeger toen we pas verkering hadden kreeg ik weleens iets, maar dat is honderd jaar geleden! Ik knikte maar wat, kon en wilde ook niet vragen of hij soms toch weer naar het casino was geweest, maar ik durf te wedden van wel. Heb ook niet meer gezegd, zelfs niet iets van: “Jeetje wat leuk!”
Maar dat ik hem niet geloofde liet ik wel merken. Ik word knapmoe van die man, écht waar! Om stoom af te bazen ben ik heel hard in de tuin gaan werken.
Vanochtend was ik bij Ruud, maar hij was niet thuis. Wel lag er een briefje voor me klaar en daar werd ik vrolijk van, héél erg vrolijk!
Margriet,
Als je van de week zin en tijd hebt wil je dan langs komen om wat lekkers te maken, bel me ff, ik verheug me erop!
Gr, Ruud.
Nou, een ding is zeker, dat ga ik beslist doen!!
Afgelopen zondag maakte ik weer eens weer iets leuks mee op mijn werk. Zo rond een uur of zeven kwam er een man naar binnen. Hij was alleen en viel me meteen op omdat hij verschrikkelijk dik was. Hij kon amper fatsoenlijk lopen! Goed, hij ging naar de wc en het duurde best lang voordat hij eraf kwam. Ja, dacht ik, die heeft het knap moeilijk, maar uiteindelijk kwam hij naar buiten, lachte vriendelijk en zei: ‘Mag ik u iets vragen?’
Ik knikte vriendelijk en zei: ‘Ja, natuurlijk.’
‘Vindt u mij dik? Ik bedoel té dik?’
Even wist ik niet wat ik zeggen moest, dus lachte ik vriendelijk en zei: ‘Nou, als ik eerlijk ben, een beetje.’ Ik kon moeilijk zeggen dat hij in mijn ogen moddervet was!
Hij lachte vriendelijk en liep naar me toe. ‘Weet u,’ zei hij naar lucht happend, ‘dat hoor ik heel vaak, maar ik weet dat het wel zo is. Ook waar het van komt, ik ben dol op eten.’
‘Ja’, zei ik lachend, ‘ik ook, maar ieder pondje gaat door het mondje.’
Nou, dat had ik beter niet kunnen zeggen. Hij keek me heel raar aan en zei: ‘Ja, dat weet ik ook, maar ik ben dol op eten. Dat is mijn hobby, de een gaat sporten, een ander naar de hoeren en ik eet graag. Mijn vrouw vindt dat niet erg, zij zegt altijd: ‘Als ik zin heb om te neuken, doe je dat maar net als een hondje. Jouw buik tegen mijn kontje!’
Nou, geweldig, ik zag het helemaal voor me!!
Wat een gezegde is dit weer. Hahaha. En zoals ik het lees dan denk ik zeker dat Wim weer gokt, anders had hij het geld wel gegevenom de schulden te betalen.