TANDARTS.

Wat ik ook een vies beroep vind is tandarts. De hele dag mensen in hun mond kijken waarvan het gros waarschijnlijk een slechte adem heeft lijkt me ook drie keer niks.

Daar moest ik vanochtend aan denken toen ik naar hem toe ging. Ik was er al jaren niet meer geweest,  de laatste keer was in 1999, dat is dus écht lang geleden. Maar…dat komt omdat het niet nodig was. Ik heb om precies te zijn, nog twee tanden in mijn mond staan, echte tanden, de rest is kunst!

En omdat ik een beetje last had wilde ik er toch naar laten kijken.

Goed, ik kom binnen en wat denk je? Hij herkende me nog, dat is toch bijzonder knap. Na een kort praatje mocht ik plaats nemen. Hij keek naar de  laatste twee der Mohikanen en kwam tot de conclusie dat het beter was dat ze niet getrokken werden. ‘Mooi zitten laten, zodra er iets is zie ik je wel weer verschijnen.’

Opgelucht liep ik vrolijk naar huis waar mijn man op me zat te wachten. Hij was bezorgd en leefde intens met me mee. En dat komt omdat hij een tandartstrauma heeft. En terecht. Want toen hij nog jong was (Nu ook, maar een beetje) had hij een tandarts die niet vies was van een borrel. Met het gevolg dat hij de bibberietes had. En dat is niet goed, zeker niet als ze in je mond zitten te frunniken. Hij gaat wel, maar is nog steeds bang. Ja, ik denk dat iedereen dat wel is, de een wat meer dan de ander.

Toen ik nog héél jong was, (nu niet meer) ben ik een keer met mijn fiets gevallen. Behoorlijk hard, gelukkig had ik niks, alleen was ik een stukje van een van mij voortanden kwijt, en  een kaakfractuur.  Die kaak werd met klemmen vastgezet en moest zo genezen. Dat had natuurlijk een nadeel. Het enige dat ik kon eten was vloeibaar. Nou, eten, het was doorslikken, véél yoghurt, en bouillon, voor de rest niks. En dat zes weken lang.

Ik vond het vreselijk, maar wat wilde ik? Niks dus, braaf wachten.

Op een dag, ik denk dat ik dat ding zo’n week of drie in mijn mond had toen we tijdens het eten gezellig zaten te praten en al snel kwam het onderwerp  poepen op tafel. Nou, ja, gezellig?

Ik wilde ook meepraten en deelde mede dat ik geluk had. Toen iedereen me verbaasd aankeek en vroeg hoezo, vertelde ik dat ik niet meer hoefde omdat ik ook niet meer ‘gewoon at.’

Nou, toen was het huis te klein. Mijn pleegmoeder was helemaal van de kaart en vroeg wel tien keer achter elkaar. ‘Dus je hebt al die tijd niet gepoept?’

Nee, antwoordde ik naar waarheid, ik zag geen probleem,  ik vond het wel prettig en makkelijk. Nou, toen was het huis te klein. Overbezorgd begon ze met me pruimensap te laten drinken. Hielp niet, niks hielp. Ik kon niet poepen, ja veel lucht kwam er wel uit, maar dat was het dan ook. Uiteindelijk wilde ze me helpen door iets in mijn poepgaatje te stoppen. Dat het een zetpil was snapte ik niet. Ik vond het vreselijk, en schaamde me dood. Telkens als ze er over begon zei ik dat het vanzelf wel kwam, maar dat gebeurde niet, dus moest ik er aan geloven en kreeg ik die zetpil in mijn gat geduwd. Het was ’s avonds vlak voordat ik naar bed ging. De volgende ochtend voelde ik niks, geen drang, niks. Dus ging ik gewoon naar school. Pas toen ik na school naar huis liep voelde ik wel wat. Nood, hele hoge nood. Tja, ophouden ging niet, echt niet en voordat ik het wist gleed er een keutel zo mijn broek in. Uit paniek en angst dat ik op mijn mieter kreeg ben ik de struiken ingelopen en heb daar die keutel uit mijn onderbroek gewipt. Ja, en toen moest ik toch naar huis en alles opbiechten, het hele verhaal. Gelukkig was ze zó blij dat ik gepoept had dat ze niet boos werd vanwege mijn vieze onderbroek. Pfff, wat een opluchting!

Goed, de rest van de tijd bleef het goed gaan. Toen mijn kaak genezen was kreeg ik een beugel en een nieuwe voortand. Nu heb ik dus nog steeds tanden en een kunstgebit, of nee, twee  tanden en twee kunstgebitten, een boven en een onder in mijn mond!!

Marian.