KAPPER

Eens in de zoveel tijd ga ik net zoals de meeste mensen naar de kapper om mijn haar te laten knippen.

Vorige week dus ook, vrolijk en blij stapte ik de salon binnen. Gelukkig was het niet druk en kon ik meteen plaats nemen. Omdat de eigenaresse van de zaak bezig was met een klant, werd ik geholpen door een van haar medewerksters. Prima, niks aan de hand. Nadat ze mijn haren gewassen had mocht ik plaats nemen in de stoel. Twee stoelen naast mij zat een moeder met een kind op schoot dat door de eigenaresse geknipt moest worden. Althans dat was de bedoeling.

Ik schatte het kind een jaar of vier en zag en hoorde dat hij duidelijk niet blij was met het hele gebeuren. Hij huilde niet, néé, hij krijste de hele salon bij elkaar. En dat niet alleen, hij verzette zich met armen en benen. De moeder had moeite hem in bedwang te houden, heel veel moeite. Maar gelukkig had ze iemand bij zich die haar hielp, de dame in kwestie hield of liever probeerde zijn benen in bedwang te houden, iets dat niet erg goed lukte. De kapster en de moeder hadden het druk met zijn hoofd en armen, want uiteindelijk was het de bedoeling dat zijn haar fatsoenlijk geknipt werd. Omdat ik er praktisch naast zat mocht ik gratis  ‘meegenieten’. Het joch was helemaal hysterisch. De kapster kreeg het er warm van en deed keihard haar best om er iets fatsoenlijks van te maken. Intussen werd hij getroost door moeders. “Je bent bijna klaar, nog heel even. Je bent een grote jongen en straks als je klaar bent krijg je een lolly en een snoepje van me.”

Nou, ik zat erbij en had zo mijn eigen gedachte. Hoe langer en hoe harder hij krijste hoe meer ik me verbaasde over de moeder. Belonen?! Ik dacht het niet! Een pak slaag kon hij van mij krijgen, verwend K. blaag! Intussen zocht ik oogcontact met het meisje dat mijn haren knipte, maar zonder succes. Ze reageerde niet op mijn verontwaardigde blik in de spiegel. Dus dat schoot niet op. Als vanzelf dacht ik aan mijn eigen kinderen die, toen ze de eerste keer naar de kapper gingen ook huilden. Maar toen waren ze nog heel klein, net baby af, maar dit joch was toch echt veel te groot om zich zo aan te stellen. Veel te groot!

Goed uiteindelijk was hij klaar en mocht hij met de dame die bij de moeder hoorde mee naar huis, mét een lolly natuurlijk, want die had hij verdiend! Ja! Ja!

En toen was nummer twee aan de beurt. Ik had hem wel zien rondlopen maar niet op hem gelet omdat hij volkomen ontspannen op mij overkwam. Hij was ouder dan het andere jochie en mocht net als zijn broertje ook bij moeders op schoot! En ja hoor, tot mijn stomme verbazing gebeurde precies hetzelfde. Krijsen, gillen, proberen te schoppen en nog veel meer. Ik dacht dit bestaat niet! Kan niet waar zijn! Maar het was wel waar. De kapster deed haar stinkende best om er iets leuks van te maken en ik zat met stomme verbazing het hele gebeuren te volgen. Het was net een film die ik al gezien had, maar dan wel een hele slechte.

Ik dacht na over wat ik zou doen met twee van de ettertjes. In een donkere kelder opsluiten of zoiets, alles, maar ze zeker niet belonen!

Vlak voordat ik klaar was, vertrok moeders met kind. Ik rekende af en keek naar de eigenaresse die naast met stond. De stoom kwam haar uit de oren. Maar ze kon nog lachen. Ze pakte een pakje sigaretten dat voor haar lag en zei: ‘Ik ga even een sigaretje roken , dat heb ik wel verdiend.’

Ik knikte en liep met haar mee naar buiten met de opmerking: ‘Volgens mij heb je een hele slof verdiend!’

‘Weet je,’ vertelde ze toen we alleen waren. ‘Eigenlijk is het triest, de kinderen zijn autistisch en er is nog meer met ze aan de hand. Ze wonen ergens in de buurt van Maastricht en kunnen bij geen een kapper meer terecht. Ik ben de enige die hen knipt. Het valt me zwaar, maar, ze moeten toch geholpen worden.’

Even wist ik niks te zeggen en dacht aan “Het commentaar” dat ik in gedachten had gehad. Hoe snel je een conclusie trekt en  een oordeel klaar hebt.

Ik vertelde de kapster dat ik heidens respect had voor haar, en dat meen ik. Zo’n vrouw verdient een medaille. Ik niet, ik heb hier wel van geleerd. Niet te snel oordelen en commentaar leveren.

 

Marian.

Please follow and like us:

11 antwoorden op “KAPPER”

  1. Hallo. Ik ben die moeder die die dag met mijn kinderen bij de kapper was. Mijn kinderen. Jim 4 jaar en Finn 2 jaar hadden het die dag erg Moeilijk. Ze moesten naar de kapper. Jim heeft autisme. Over Finn hebben we onze zorgen. Helaas lopen wij dagelijks tegen deze dingen op. Vaak is niet het autisme het probleem maaar de mensen die een oordeel klaar hebben. Hoe vaak wordt ik niet aangesproken met, nou als dat mijn kind was….. het gaat Goed met Jim en Finn. Jim gaat met sprongen vooruit. Wij zijn een gelukkig gezin met veel gezelligheid. Wat zou het fijn zijn als meer mensen dat zouden zien.

  2. Hoi Marian,

    Ik ben de papa van Jim en Finn, de jongetjes waar je over schrijft. Jim was een huilbaby, werd vroeger helemaal panisch als je zijn haar waste en had de grootste moeite met veranderingen, hoe miniscuul ook. Finn is zijn jongere broertje en is het beste te omschrijven als ‘Jim-Light’. Veel van dezelfde probleempjes, maar iets minder heftig.

    Jim is ook het vrolijkste kereltje van zijn school. Hij praat de hele dag, is super enthousiast over zijn Lego spelletjes en staat ‘s morgens vroeg aan je bed met twinkelende oogjes als je hem de avond ervoor hebt beloofd dat hij mag helpen met broodjes bakken. Finn is fan van auto’s, kan als tweejarige al makkelijk drie kilometer lopen zonder klagen en is razend enthousiast bij alles dat hij ziet op vier wielen dat groter is dan de auto van papa. Papa heeft een Suzuki Swift, dus een kinderhand is snel gevuld.

    Dus dat maakt veel goed. Maar er is nog genoeg dat moeilijk is.

    Het valt bijvoorbeeld niet mee om een kapper te vinden. Janet en Gioia doen het super. En de collega die niet reageerde en gewoon verder werkte zou ook een medaille moeten krijgen. Zijn we blij mee. Het zijn simpele dingen. Het is bijvoorbeeld complexer dan je denkt om spontaan een terrasje te pakken. Zonder zorgvuldige voorbereiding zit je op een terras met twee chagrijnige en huilende kleine mannetjes. Omdat het niet de koffiezaak is waar je normaal naartoe gaat. Daar hou je rekening mee, want dat is voor niemand een pretje.

    Het is ook niet makkelijk om de mensen te negeren die met hun ogen rollen of op een andere manier duidelijk maken dat ze last hebben van je. Dat deed ik toen ik een puber was. De tijd van ogen rollen om te laten zien hoe zwaar ik psychisch belast wordt ligt inmiddels wel achter me. Is een onderdeel van volwassen worden.

    Goedbedoeld advies van onnozele mensen elke keer aan te horen is ook een terugkerende uitdaging.
    ‘Gewoon laten huilen’, of ‘een flink pak op zijn broek geven’ zijn veelgehoorde topadviezen. Meestal ongevraagd. Zonder achtergrondinformatie. Met een pedante ondertoon die zegt: “jij weet niet waar je mee bezig bent, dus ik zal je uit je lijden verlossen met mijn opvoedervaring”.

    Dat je snel oordeelt is normaal, menselijk en dat doen we allemaal. Kunnen we weinig aan doen, is een automatisme. Je kunt moeilijk diep nadenken over alles wat je ziet.

    Maar wat je vervolgens met dat oordeel doet, of je ervoor kiest om het uit te dragen naar de buitenwereld of nog even afwacht om te kijken of je oordeel echt juist is… daar hebben we wel alle controle over. Mits we voorbij de puberteit zijn.

    Jim en Finn zijn het overigens al lang vergeten. Waarschijnlijk hadden ze zich binnen een minuut nadat ze de deur uit waren alweer verwonderd over iets nieuws, want alles is nieuw voor ze. Mooi om te zien als ze vol verbazing en opwinding naar een slak kijken, of een gebarsten stoeptegel, of een deurklopper in de vorm van een leeuw die ze nog niet eerder hadden gezien. Dat compenseert voor elke schreeuwpartij, huilpartij of publieke vernedering omdat je peuter besluit om eens volledig uit zijn plaat te gaan op de drukst mogelijke plek op het minst gelegen moment als je zelfbeheersing al aan een zijden draadje hangt.

    vr. gr. Arno

  3. Respect voor de moeder bedoel je. Ik weet namelijk wie dit was. En ZIJ is het die respect verdient. En los van dit alles vind ik je eerste gedachten ook vreselijk bij een kind die niks ‘ mankeert’ ( tussen aanhalingstekens ja).

  4. duss als ik het goed begrepen heb , schaamde jij je voor je vooroordeel ….en als het dus wel onopgevoede kinderen waren met een slechte moeder die verkeerd gedrag beloond met een lollie , dan is het dus ok om die K blagen een pak slaag te geven en /of in een donkere kelder te stoppen …..dit vind ik best wel verkeerd !
    Ik heb jou wel gezien hoor , naderhand kwam ik je nog bij ah tegen , nee wij gingen niet naar huis , maar weg om de overlast te beperken ….bij Ah zei ik je zelfs nog gedag , Finn was inmiddels in slaap gevallen in het winkelwagentje , je zag ons niet eens , waarschijnlijk was je in gedachten je column al aan het schrijven…….

  5. @ ‘Monique’ en ‘De dame die erbij was’
    Graag wil ik u beiden even attenderen op het advies onderaan in het blog: Niet te snel oordelen en commentaar leveren. Het doel van de column is mensen iets te vertellen over hoe een eerste indruk soms een totaal verkeerd beeld geeft van de situatie. Om dit over te brengen is dus een scherper contrast gebruikt dan feitelijk het geval was. Als u serieus denkt dat alles op waarheid is berust, dan kan ik u geruststellen.

    Mijn moeder is de beste die ik ooit had kunnen wensen en heeft me nooit opgesloten in donkere kelders of een ongegeneerd pak slaag gegeven, ook al was ik soms een K blaag.

  6. Ik begrijp en ik denk ook de meeste medemensen dat Marian niet echt kinderen in een donkere kelder wilt opsluiten. En ‘k#t’ kinderen een pak slaag wilt geven. Maar het lijkt me toch heel vreselijk om als moeder van deze kindjes dit zo te lezen. Ik verplaats me dan in haar gevoel. Ik geloof het stoom zou me uit de oren komen!!! En de zelfde negatieve gedachten krijgen over deze mevrouw.

  7. Hallo. Hier nogmaals de moeder Van Jim en finn. Ik ben blij dat je Inziet dat je Verkeerd zat. Maar ik kan je ook zeggen dat dit stukje toch pijn doet. En al zijn je woorden gekozen om het stukje beter te laten overkomen. Het gaat wel overmijn kjkinderen. Ik heb gezien die dag dat jij je aan het ergeren was. Dit maken wij vaak mee. Ik hoop dat je in de toekomst ook echt hier beter over na zal denken. Maar ik denk dat je stukje niet helemaal bereikt heeft wat je voor ogen had. Bij mij zijn de gedachten die je had blijven hangen. Ja heel fijn dat je helemaal op het laatst inziet dat je dat anders had moeten doen. Maar toen was het bij mij al te laat. Eerst was ik boos, toen heb ik gehuil om daarna weer bos te worden. Maar nu hoop ik alleen dat jij er echt wat van geleerd hebt. Ik hoop het.

  8. het column gaat voor 99 % over jouw irritatie , de laatste 1 % over te vlug je mening klaar hebben , in je andere column praat je ook over kinderen als kleine ettertjes ….

  9. @ Bas De laatste zin maakt het eerste niet goed. Een scherper contrast dan werkelijk het geval was lijkt me niet nodig. Dat is dan nog erger want dan zet je iemand in een nog kwader daglicht om je eigen ‘leermoment’ kenbaar te maken aan de buitenwereld.

    Jou moeder zal ik nooit aanvallen op haar moederschap want ik ken haar helemaal niet, heb daar dan ook niks over geschreven. Ik schrijf alleen vanuit mijn eigen moederhart en voel mee met iemand die het al moeilijk genoeg heeft, juist om dit soort situaties. Op je woorden passen zit ook in de kunst van het beheersen van het schrijfvak.

Laat een antwoord achter aan Bas Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *