HALLO.

Hier ben ik weer en mag van Marian weer een column schrijven, Dat vertelde ze me vanmorgen toen ik net wakker was. ‘Loetje,’ begon ze, ‘als je het leuk vind mag je weer een column schrijven.’ Ik dacht, nou daar moet ik nogeens over nadenken, maar vond het wel een leuk idee, dus hier ben ik weer.

Cees en Marian zijn nog steeds erg lief voor me en zorgen goed voor me. Ik lig nog steeds elke avond naast ze op de bank tv te kijken en ga ook mee naar boven als ze naar bed gaan. Mijn plaats in bed is ook nog dezelfde, naast het kussen van Cees. Zodra hij in bed gaat liggen kruip ik naast hem en wordt heerlijk in slaap gekriebeld.

’s Morgens sta ik pas op als Marian opstaat en ga eerst even naar buiten om te plassen, als ik daarmee klaar ben staat mijn ontbijt klaar, altijd, elke ochtend.

Cees moet altijd werken en dat doet hij op zijn kantoor, Bas werkt hier ook heel veel, maar die heeft  een eigen kantoor. Dat heb ik pas geleden ontdekt, ik liep wat rond door het hele huis: -tegenwoordig doe ik dat vaker- kijken of alles in orde is en of er muizen rond lopen,  Cees vindt dat goed, hij is altijd blij als ik hem kom opzoeken.

“Ha, Loetepetoetje,” zegt hij dan, “kom je me opzoeken, dat is gezellig.” Dus blijf ik even bij hem. Daarna ga ik vaak naar boven, naar zijn winkel, die heb ik voor een poos terug ontdekt. Die staat helemaal vol met spullen die hij wilt verkopen. Om die winkel muizenvrij te houden loop ik daar regelmatig rond om te kijken of er toevallig een rondloopt. Maar tot nu toe heb ik nog geen gevonden, buiten zie ik ze wel eens, maar omdat ze hard rennen laat ik ze maar gaan. Zolang ze niet naar binnen komen vind ik het best. Ik houd de boel een beetje bij, niet altijd, soms heb ik behoefte aan wat rust, dan trek ik me terug. Het liefst lig ik in de kast, dat gaat ook makkelijk omdat ik er zo in kan lopen als die open staat.. Het is een grote muurkast, ik lig daar rustig en wordt nooit gestoord, als ik honger heb of dorst kan ik er zo uit. Van de week ook, ik wilde net naar beneden lopen toen Marian me zag. “Enne,” zei ze, “ben je uit de kast gekomen?” Ze vond het grappig, dat zag ik aan haar gezicht, ze vertelde het ook aan Cees en Bas. Wat daar zo grappig aan is weet ik niet, maar erg boeien doet het me niet.

Waar ik wel mee zit is, dat ik me ’s nachts vaak verveel, dan is het zo stil in huis dat ik er kriegel van word. Cees en Marian slapen, en ik ben klaarwakker. Omdat ik me dan verveel, probeerde ik voor een poosje terug ze wakker maken door te gaan schreeuwen. Ik dacht, misschien staan ze wel op om te kijken of er iets aan de hand is. Maar nee hoor, niks, ze bleven gewoon in bed liggen, oefening dood vogeltje. Ze stonden echt niet op en dat viel me tegen. Dus ben ik naar beneden gelopen en heb uit protest naast de kattenbak gepoept.  Cees zag het niet liggen toen hij opstond, of hij deed alsof. Marian wel, ze zag het meteen, maar ze was niet boos. Ze ruimde het op en keek even naar me. “En schat,” vroeg ze “ben je ziekies?”

Ze was bezorgd, dat ik het expres had gedaan had ze niet eens in de gaten, muts  dat ze is!

Zometeen ga ik een wandelingetje maken, sinds kort doe ik dat regelmatig om in conditie te blijven. Dus loop ik een blokje om, niet lang, hooguit vijf minuten, dat is genoeg. Even een frisse neus halen, de boel inspecteren en een praatje maken met katten uit de buurt.  Veel komen hier eten, Marian vindt dat goed, ze zet altijd eten voor ze klaar in de tuin. Eten dat ik laat staan omdat ik het niet op krijg. Die katten zijn dan blij en vinden mij heel aardig. Ik niet allemaal, er is eentje die ik niet aardig vind, is ook lelijk. Soms krijg ik de indruk dat hij verkering met me wil. Maar daar begin ik niet aan, geen polonaise  aan mijn lijf. Per slot ben ik niet meer de jongste, dus hij zoekt maar een ander.

Wat ik ook nog steeds doe is naast Marian gaan liggen als ze een middagdutje gaat doen. Daar kan ik echt van genieten. Ik weet ook wanneer ze dat gaat doen omdat ik goed oplet. Zodra ze naar de bank loopt ben ik er als de kippen bij. Kruip naast haar en vallen we samen in slaap. Soms duurt het heel lang voordat ze komt, dan ga ik haar halen. Ik zoek haar op en blijf net zolang miauwen totdat ze op de bank gaat liggen. “ Kom,” zegt ze dan, “oude zeurpiet, jij je zin.” Maar ze vindt het zelf ook gezellig, lekker warm ook.

Omdat ze lief is heb ik ook deze column voor haar geschreven. Ik hoop dat ze blij is. Maar…je weet maar nooit, ze is een mens!

 

GROETEN VAN LOETJE.

Please follow and like us:

Eén antwoord op “HALLO.”

Laat een antwoord achter aan Cees Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *