ZONDAG 28 Februari

Ik moet de hele tijd aan Ruud denken, ook aan onze afspraak, misschien dat ik hem straks bel.

Hij heeft nog niets laten horen, maar dat heeft niks te zeggen. Het is ook maar een paar dagen geleden dat we die afspraak gemaakt hebben, maar voor mijn gevoel lijkt het wel een eeuwigheid. Het liefst ging ik nu meteen naar hem toe, maar dat gaat niet. Ik moet ook oppassen.

Gisteravond ook weer. Het was best laat geworden, ik was moe en had me verheugd op een uurtje ontspanning. Wim was nog op en zat tv te kijken, toen hij me zag binnenkomen begon hij van alles te vragen, hoe het was en of het druk was en of ik nog wat drinken wilde. Ik weet het niet, maar soms kijkt hij me heel wantrouwend aan, tenminste dat gevoel heb ik, maar het kan ook aan mij liggen. Ik moet hoe dan ook voorzichtig zijn en zorgen dat hij niks merkt wat Ruud betreft.

Maar goed, even over mijn werk. Als je denkt dat je alles gehad hebt gebeurt er iets waarvan je denkt: Dit bestaat niet!

Gisteravond zat ik rustig een boekje te lezen toen er een man naar binnen kwam. Hij begroette me vriendelijk en liep naar de wastafel, nadat hij zichzelf uitgebreid bestudeerd had keek hij me aan. “Mevrouw”, begon hij, “mag ik u iets vragen?”

Ik knikte en lachte vriendelijk. “Nou, het is zo, ik wil eigenlijk weten of u me aantrekkelijk vindt?”

Ik bekeek hem eens goed en eerlijk gezegd zag hij niet knap uit, maar gewoon, hij was een beetje kaal en had een buikje. Maar hij keek me zo hoop vol aan dat ik niet de moed had om te zeggen, nou, niet echt. Gelukkig hoefde ik niks te zeggen, want hij liep naar me toe en
zei: “ Het doet er ook niet toe, ik weet dat ik moet afvallen en moet gaan sporten, dat ga ik ook doen want ik heb heel goed nagedacht. Momenteel zit ik zonder werk en zoals het er nu uitziet zal ik niet zo snel iets vinden. Daarom heb ik besloten voor mezelf te beginnen.”

Hij keek me stralend aan. “Ik wil als gigolo gaan werken, dat lijkt me wel wat. Vrouwen bedienen in bed en daarvoor betaald worden.”
Ik moest even schakelen, maar heel even. Ik bekeek hem nogeens goed en dacht, veel gekker moet het niet worden. “U bedoelt écht als gigolo?”flapte ik eruit.
“Ja, dat bedoel ik, pas geleden heb ik daar een boek over gelezen, het heette : Hij was een gigolo. Het ging over een man die vrouwen neukt en daarvoor betaald wordt. Dus, dat lijkt me wel wat.”

“Tja,” zei ik, “als u dat leuk vindt moet u dat doen, maar, dan moet u inderdaad wel afvallen.”

Hij liep terug naar de spiegel, bekeek zichzelf nogeens en draaide zich om.
“Ja, dat zei ik al, maar ik wil nog iets vragen.” Ik knikte: “Vraag maar, hoor”

Hij zuchtte diep: “Zou u even naar mijn piemel willen kijken?”

Geschrokken schudde ik mijn hoofd,
“Nou, regeerde hij beledigd: “Ik wil weten hoe u hem vindt, of hij ermee door kan, want dat is wel belangrijk.”

“Mijnheer,” zei ik: “dat ga ik echt niet doen, vraag dat maar aan iemand anders.”

“Dat heb ik al gedaan, maar er is geen een vrouw die dat doet en ik heb het overal geprobeerd, op straat, in de supermarkt, in de kroeg en zelfs in de kerk, niemand die wil kijken en hij is écht mooi en groot. Maar laat maar zitten, het hoeft al niet meer.” Kwaad liep hij naar de deur!

Achteraf gezien had ik misschien toch moeten kijken, je weet maar nooit. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Hoewel, nu ik erover nadenk kan hij net zo goed een hele kleine hebben, want het toppunt van teleurstelling is nog steeds:
EEN DIKKE BUIK EN EEN KEINE PIEMEL!