Woensdag 16 December.

Gisteren was ik weer bij Joris en terwijl we koffie zaten te drinken ben ik toch over de feestdagen begonnen. Dat kwam goed uit omdat hij geen kerstboom had staan en ook niks versierd had. ‘En,’ zei ik, ‘zo te zien ga je echt niks doen met de feestdagen, of toch?’

Hij schudde zijn hoofd en zei: ‘Ik doe net alsof ik gek ben, ik vier het niet, voor mij zijn het gewone dagen net als altijd.’

Ik zei dat ik het jammer voor hem vond. ‘Je weet het, bij mij ben je welkom, mijn man vindt het prima en mij lijkt het gezellig, dus!’

Maar hij houdt voet bij stuk, hij wil duidelijk niks doen. Jammer voor hem, maar ik kan hem niet dwingen. Mij lijkt het vreselijk ongezellig, maar ik heb me erbij neergelegd.

Straks ga ik alvast wat boodschappen doen, want het is al over een week. Kerstavond gaan we gourmetten met kennissen, Jeroen komt ook, dus dat is wel leuk. Ik moet ook nog een cadeau kopen voor Wim en dat is best lastig. Gereedschap zal ik hem maar niet geven! Tenzij ik ruzie wil! Ik bedenk wel wat. Misschien een fles sterke drank, Whisky of zoiets.

Op mijn andere werk is het rustig. Afgelopen zondag dus ook.

Zo rond een uur of zes kwam een oudere man naar binnen. Hij keek even rond en liep door naar de wc. Toen hij terug kwam liep hij naar me toe en begon een praatje.

‘Afgelopen week was ik jarig,’ begon hij, ‘ik ben tachtig geworden.’

‘Leuk,’ zei ik, ‘nog van harte.’

‘Dank u,’ mompelde hij. ‘Ik wilde het ook vieren met kennissen en familie, maar dat wilde mijn vrouw niet. Ze zei dat ze dat teveel gedoe vond zo vlak voor de feestdagen. Ik vond het jammer, maar niks aan te doen. Dus stelde ik voor om samen iets leuks te gaan doen. Ze mocht zelf iets bedenken. Maar telkens als ik vroeg of ze al iets wist schudde ze haar hoofd en zei dat ze niks wist. Dat schoot dus niet op, dus op een bepaalt moment stelde ik voor om met ons tweetjes naar de kanariepieten te gaan. Ze keek heel raar, maar zei niks. Ik dacht nou weet ik het ook niet meer. Mij leek het wel wat, lekker op vakantie, maar goed.

De dag dat ik jarig was, was ze al vroeg op. Ze moest een boodschap doen, zei ze. Ik dacht ze gaat vast een cadeau voor me kopen. Dus ik zette koffie en wachtte tot ze weer terugkwam.

Toen ze na een half uur thuis kwam had ze een groot pak bij zich.  Er zat geen papier omheen, wel hing er een soort tafelkleed om.

“Hier,” zei ze terwijl ze het pak op tafel zette, “Dit is voor jou.”

Nieuwsgierig trok ik het kleed weg en keek. Nou, mevrouw, ik wist niet wat ik zag, ik schrok me dood.’

‘En wat was het?’ vroeg ik.

‘Het waren kanaries, twee stuks. Ik wist niet wat ik zeggen moest en keek waarschijnlijk heel raar. Toen wees ze  naar de vogeltjes en zei: “Nu hoef je niet met mij naar de kanariepieten. Nu heb je ze zelf in huis, kan je er elke dag van genieten.”

Geschrokken keek ik de man aan: ‘En nu?’ vroeg ik nieuwsgierig.

‘Zojuist heb ik een eenpersoonsreis geboekt naar de Canarische eilanden. Kan mijn vrouw dat doen wat ze graag wilt, thuis blijven, en ook mooi op de vogeltjes passen, toch?’

Hij lachte ondeugend en liep naar buiten.

Ik wilde hem nog een prettige reis toewensen, maar dar kreeg ik geen kans meer voor!

Geweldig, wat een leuke man!