Maandag 23 November.

Afgelopen donderdag weer bij Joris geweest en ik moet zeggen dat het bij hem heel afwisselend is. En dan druk ik me nog voorzichtig uit.

Goed, om te beginnen hebben we eerst koffie gedronken, hij vindt dat leuk en gezellig. Ik begrijp dat nu ook, die man zit veel alleen thuis en heeft zodoende behoefte aan wat gezelschap. Dus, na wat praatjes over koetjes en kalfjes hebben we het nog even gehad over mijn werk op de wc. Nu hij een keer is mee geweest wil hij weten of er nog iets leuks was gebeurd. Zo vroeg hij dat ook: ‘En hoe was het op je andere werk, is er nog iets bijzonders gebeurd?’ Ik moest even goed nadenken, maar er was inderdaad iets wat ik wel grappig vond om hem dat te vertellen.

‘Nou,’ begon ik, ‘er is inderdaad iets gebeurd. Het was gisteren zo rond een uur of 8 toen er een man naar binnen kwam. Hij liep net zoals iedereen dat doet naar de wc.’Joris zat aandachtig te luisteren, ik zag het aan zijn gezicht. Hij genoot echt, leuk is dat. Maar goed, ik dus verder vertellen.

‘Die man kwam nadat hij van de wc afkwam naar me toe en zei: “Mag ik u iets vragen?”

Ik knikte, nou en toen kwam het. Hij wilde weten of het normaal is als je bloed in je poep hebt. Ik schrok en schudde mijn hoofd. Nee, zei ik, dat is niet goed, ik denk dat u het beste naar de dokter kan gaan. Hij schudde zijn hoofd en zei dat hij dat niet durfde. Kan het niet zo zijn dat het vanzelf over gaat?

Ik dacht even na en vroeg of hij zeker wist dat het bloed was. Misschien heeft u zich bezeerd op het toilet, vroeg ik. Zou kunnen toch? Joris knikte en ging er goed voor zitten. Ik lachte en vertelde verder. Hij zei dat hij zijn bibs – zo noemde hij dat!- altijd afveegt met een nagelborsteltje!

‘Dat meen je niet!’ reageerde Joris geschrokken.

‘Dat dacht ik dus ook,’ zei ik.

‘Maar wat heb je gezegd?’

‘Nou,’ ging ik verder,’ik heb hem heel voorzichtig verteld dat hij dat niet meer moet doen. Ik zei; “U moet dat niet meer met een nagelborsteltje doen, maar met toiletpapier.”

‘En,’ zei Joris, ‘wat zei hij?’

Ik lachte en schudde mijn hoofd. ‘Hij zei dat hij dat vies vond. “Dan blijft er allemaal poep aan mijn vinger zitten!” Joris schaterde het uit! ‘Wat zei jij toen?’

‘Ik heb niks gezegd, helemaal niks. Er viel me ook niks meer in.’

‘Dat geloof ik graag,’ Joris staarde voor zich uit. ‘het is niet te geloven, maar wel grappig.’

Ik knikte en keek naar de klok: ‘ Maar nu ga ik aan het werk, anders komt het niet af.’
Joris lachte: ‘Dat was écht een leuk verhaal, ik verheug me al op de volgende keer.’
‘Zal het onthouden,’ antwoordde ik lachend terug en liep naar de keuken om mijn spullen te pakken.

Nu ik al een paar keer bij hem gepoetst heb gaat het me goed af. Het is ook prettig omdat ik rustig mijn gang kan gaan. Maar…toen ik klaar was kwam hij op het idee om eitjes te gaan bakken voor ons twee. Ik heb hem gezegd dat ik het heel lief vond, maar naar huis moest omdat ik weinig tijd had. Hij vond het jammer, maar begreep het wel.

Ik heb hem wel beloofd dat we binnenkort weer eens ergens naar toe gaan. En hij mag zelf iets bedenken. Dat leek hem wel wat.