Donderdag 2 April.

Gisterochtend belde Jeroen, het was nog vroeg, ik denk even na achten. Ik schrok omdat ik niet gewend ben dat hij zo vroeg belt. Dus het eerste dat ik dacht, er is vast iets gebeurd. ‘Enne?’ vroeg ik ook meteen, ‘alles goed?’

‘Nee,’ zei hij, ‘je raadt nooit wat er gebeurd is.’ Nou, toen schrok ik pas echt. ‘Nou,’ zei hij, ‘ik zal het maar vertellen, mijn hele flat staat onder water, alles ligt vol. Je moet echt even komen, ik weet niet hoe ik dat weg moet krijgen.’

‘Hoe kan dat? Wat is er gebeurd?’vroeg ik.

‘Ik had gisteravond  de wastafel vol laten lopen omdat ik een vuile onderbroek wilde laten weken omdat ik aan de diaree was. Maar ik vermoed dat ik de kraan niet goed heb dichtgemaakt want toen ik vanochtend opstond zag ik dat de hele badkamer en de hele gang vol water lag. Het is echt vreselijk, je moet hierheen komen, alsjeblieft.’

Ik keek naar de klok en zei dat ik me snel zou aankleden en meteen zou komen. Wim lag nog in bed, dus het eerste dat ik deed, was hem wakker maken om te vertellen wat er gebeurd was. Net op dat moment ging weer de telefoon. Jeroen! En wat denk je? ‘Mam,’ zei hij gierend van de lach ‘je hoeft niet te komen, het is vandaag 1 april!’ Daarna  verbrak hij de verbinding. Nou, ik was zo vreselijk kwaad dat ik wel tien minuten nodig had om bij te komen. Dat ik daar ingetrapt ben snap ik nog niet. Hij belde een poosje later weer en had nog steeds lol. ‘Die had je nog tegoed van alle 1 Aprilgrapjes die jij vroeger hebt gemaakt.’

Achteraf was het wel grappig, Wim kon er zelfs om lachen.

Trouwens die gaat nog steeds veel weg. Ik heb al een paar keer gevraagd waar hij heen gaat, maar het enige antwoord dat ik krijg is dat hij een blokje omgaat. Ik vertrouw het nog steeds niet. Er klopt iets niet, ik maak me best zorgen, zeker omdat hij vaak lang wegblijft. Ik weet niet wat ik ervan denken moet.

Afgelopen zondag heb ik weer iets geks meegemaakt op mijn werk. Zo rond een uur of negen kwam een man naar binnen.  Hij zei netjes goedenavond en liep door naar de wc. Niks bijzonders. Even later maakte hij de deur en klein stukje open en riep me. ‘Mevrouw,’zei hij terwijl hij om het hoekje van de deur keek. ‘Kunt u me even helpen?’ Ik stond op en liep naar hem toe. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat  zijn broek op zijn enkels hing en hij een soort van luier in zijn hand had. Ik keek naar die luier en weer naar hem. ‘Het is zo,’ begon hij, ‘ik ben een beetje incontinent, nog niet lang en ik ben vergeten hoe ik deze lap om moet doen. Zou u me willen helpen? Ik weet het echt niet meer.’

Ik keek naar die man en naar die luier en dacht na. Schijnbaar zag hij aan mijn gezicht dat ik dat niet wilde. ‘U zou me echt een groot plezier doen,’ ging hij verder en keek met grote smekende ogen aan.

Ik pakte die luier, vouwde hem open wees naar de sluiting: ‘Het is niet zo moeilijk, kijk maar, het is heel simpel. Het is een kwestie van  oefenen. Het gaat u vast lukken.’

Maar hij schudde zijn hoofd : ‘Ik zou het fijn vinden als u het deed en dan ook even met mijn piemel speelt.’

Ik schudde mijn hoofd en duwde hem die luier in zijn handen. ‘Mijnheer, ik ben toiletjuffrouw en geen kinderverzorgster. Als u zo iemand zoekt moet u ergens anders zijn, maar niet hier.’ Hij keek me teleurgesteld aan en zei met een piepstemmetje: ‘Maar ik ben geen kind, ik ben een man.’

‘Oké, in dat geval kunt u zelf uw problemen oplossen, echte mannen doen dat.’

‘Goed dan doe ik het zelf wel,’ mompelde hij teleurgesteld.

Even later liep hij huilend naar buiten. Of hij die luier nou aan had of niet weet ik niet, dat kon ik niet goed zien en dat vond ik wel jammer. Een man met een luier is weer eens iets anders dan een met een string, toch? Niet erg sexy, maar wel anders!